Tim Talar albo sprzedany śmiech

 „Tim Talar albo sprzedany śmiech” to opowieść o czternastoletnim chłopcu, który nierozsądnie zawarł umowę z tajemniczym człowiekiem – Baronem L. Natazsem, sprzedając swój śmiech, lub raczej radość życia, w zamian za dar wygrywania wszystkich zakładów. Gdy Tim zrozumiał jak bardzo niekorzystny zawarł kontrakt, postanowił odszukać Barona, aby zmienić umowę. Pomysł śmiały, ale trudny do wykonania, co jednak nie przeszkodziło chłopcu w jego realizacji, dając okazję do przeżycia licznych przygód i spotkania wielu interesujących ludzi.

„Tim Talar albo sprzedany śmiech” mówi o walce dobra ze złem; o tym, jak cenną wartością jest bezinteresowna przyjaźń, upór i optymizm; o konsekwencjach utraty własnej osobowości na rzecz dóbr materialnych, taniego blichtru czy pozornych sukcesów. W tej na pozór niemożliwej, zawieszonej gdzieś miedzy jawą a rzeczywistością historii, można odnaleźć idee filozofii egzystencjalnej. Główny bohater z własnego wyboru pozbawiony zostaje swojej cennej cechy charakteru. To pycha i odwieczne, paradoksalne marzenie człowieka o zdobyciu szczęścia i pieniędzy stawiają chłopca w rozpaczliwej sytuacji.

Przedstawienie dynamiczne i zaskakujące. Akcja sztuki wychodzi poza ramy tradycyjnie pojmowanej sceny, a każdy widz może stać się uczestnikiem działań teatralnych. Spektakl adresowany jest do dzieci, ale stroni od infantylizmu i dosłowności – jego twórcy z szacunkiem podchodzą do widza i jego inteligencji, pozostawiając miejsca na budowanie świata w jego wyobraźni. W sztuce wykorzystano różne gatunki muzyczne (od muzyki jarmarcznej, popowej, rockowej, heavy metalowej, przez hip hop, na jazzie i muzyce klasycznej kończąc), a całości dopełniają wykonywane na żywo piosenki. Wolty nastroju, zderzenie rzeczywistości z fikcją, liryczności z groteską prowadzą do poczucia surrealizmu. Takie też były inspiracje reżysera w każdej warstwie teatralnej: scenografii, muzyce czy ruchu scenicznym (inspiracje malarstwem Magritte’a, Dalego czy Hoppera). Żywiołowe i nowoczesne widowisko.